Vandaag zat ik in de trein naar Baarn. Ik had een wandelafspraak met een vriendin. Dertig jaar geleden legde ik dit traject dagelijks af. Ik had een baan bij een uitgeverij in Baarn en iedere dag zag ik de stationnetjes Bilthoven, Den Dolder, Soest, Soestdijk etc. aan me voorbij trekken. Ik was nog niet zo lang geleden afgestudeerd en was hard op weg om mijn eigen leven op te bouwen. In die tijd nam ik enige afstand van de ouderlijke invloedssfeer. We zagen elkaar minder frequent, ik ging mijn eigen weg en hield mijn ouders een beetje op afstand. Ik realiseer me nu dat mijn moeder dat soms wel lastig vond, hoewel ze er nooit wat van zei. Ik denk dat ze goed begreep dat het zo gaat met volwassen kinderen die hun eigen leven gaan leiden. Maar ik herinner me nog haarscherp het uitstapje in die tijd dat ik samen met mijn moeder ondernam naar Den Bosch. We zaten in een cafeetje wat te drinken met een gebakje erbij en ze liet duidelijk merken dat ze enorm genoot van onze moeder-en-dochter-dag. Ik had toen nog niet kunnen bevroeden dat dertig jaar later dergelijke uitstapjes - samen op een terras wat drinken, samen lunchen - diezelfde geluksmomenten bij haar opriepen. Hoogtepunten in haar verder toch moeilijke leven in de periode dat ze Alzheimer had. De laatste maanden voor haar dood zei ze weleens: ‘Ik vind het zo fijn dat we elkaar weer terug gevonden hebben.’ Ik weet niet zeker of ze toen nog wel besefte dat ik haar dochter was, wel wist ze dat we elkaar al heel lang kennen. Wellicht doelde ze op die periode dat ik wat minder frequent contact met haar had. Natuurlijk spijt het me dat er een periode geweest is waarin ik op een wat grotere afstand van mijn ouders stond, maar des te meer prijs ik me gelukkig dat ik er de laatste jaren voor haar heb kunnen zijn, zoals zij er ook altijd voor mij is geweest.
12 augustus 2021
