Toen mijn moeder acht jaar geleden de diagnose Alzheimer kreeg, reageerde ze daar vrij laconiek op. Naar haar beleving ondervond ze er nog niet veel hinder van. ‘Pluk de dag’, was haar motto. Een heel goede levenshouding, die haar zeker in het begin geholpen heeft. Het wrange is dat naarmate de Alzheimer verder vorderde, ‘pluk de dag’ niet zozeer een keuze was als wel een noodzakelijk kwaad. Met haar volstrekt falende geheugen kon ze niet anders dan in het moment leven. Zodra het volgende moment zich aandiende was ze het vorige moment vergeten. Voor mij was het belangrijk om me dat steeds te realiseren en te beseffen hoe je van die momenten toch iets moois moest maken, ook al wist je dat ze ‘s avonds vergeten was wat ze ‘s middags gedaan had. Gelukkig was het doorgaans niet moeilijk om haar mooie momenten te bezorgen. Ze bloeide al op met mijn binnenkomst en de eerste vraag die ze stelde, was: Wat gaan we doen? Afhankelijk van het weer ging ik met haar buiten wandelen, een autoritje maken, op een terrasje zitten, of binnen een spelletje doen. Ze vond het allemaal even fijn en bij vertrek kreeg ik een knuffel. Totdat corona zich aandiende…
3-06-2021
