Mijn moeder heeft Alzheimer.
Dat is vooral heel erg voor haar, maar het is ook heel rot voor mij. Ik zie haar worsteling, haar boosheid, haar frustratie, haar onbegrip, en ik kan niets voor haar betekenen. Ik ben machteloos. Ik kan er alleen voor haar zijn. Maar dat is wel heel weinig. Te meer omdat ze zelf steeds vergeet dat ik er voor haar ben.
Wat kan ik doen? Voor haar? Maar ook voor mezelf. Want ik heb er last van. Mijn moeder laat me niet los. Ook als ik niet bij haar ben, is ze bij me. In mijn hoofd, gedachten malen in het rond. In mijn buik, in de vorm van een knoop die zich om mijn maag spant. In mijn keel, waar een prop het slikken bemoeilijkt. Ik moet hier iets mee.
Schrijf het van je af! Dat is dus wat ik maar ga doen in de vorm van deze blog. Iedere keer als ik merk dat mijn hoofd overloopt van mijn moeder, ga ik maar eens een poging wagen erover te schrijven. Misschien helpt het me.
Deze hartekreet schreef ik op 19 oktober 2018. Het is door allerlei omstandigheden bij deze ene hartekreet gebleven, maar het is exemplarisch voor hoe ik me acht jaar lang, vanaf het moment dat bij mijn moeder de diagnose Alzheimer gesteld werd, gevoeld heb. Soms heftig, soms als een zoemende mug in mijn hoofd, maar het was er altijd. Tot 11 april 2021. Toen is ze overleden.
In deze blog ga ik alsnog deze lange jaren van zorgen voor en zorgen over mijn moeder met jullie delen. Niet alleen het leed, ook de mooie dingen komen aan bod. Want nu mijn moeder er niet meer is, domineren - gelukkig - de mooie momenten die ik met haar had. Deze herinneringen zijn me zo dierbaar, dat ik ze ook aan het 'papier' ga toevertrouwen, opdat ik ze niet zal vergeten, zelfs niet als ook ik - wat God verhoede - door het beest van Alzheimer getroffen zal worden.
10 mei 2021
NB Op 4 november 2022 verscheen in NRC het artikel 'Tot hoever reikt de zorg in het verpleeghuis light?' van onderzoeksjournalist Jeroen Wester. Hierin word ik ook geïnterviewd en er staat een verwijzing in naar deze blog. Omdat ik zelf inmiddels ongeneeslijk ziek ben, komen er de laatste tijd geen nieuwe posts meer op deze blog. De 'oude' posts zijn echter nog steeds actueel en raken vaak aan de problematiek die Jeroen Wester in zijn relevante artikel beschrijft.
